محققان بیمارستان اُتاوا کانادا در مطالعه اخیرشان پتانسیل وزیکول‌های خارج سلولی که از سلول‌های بنیادی مزانشیمی(MSCs)بند ناف برای محافظت از ریه‌ها و مغز نوزادان نارس به دست می‌آیند را مورد بررسی قرار دادند.
به گزارش در خبرها و به نقل از مدگجت، نوزادان نارس طی زایمان زودرس متولد می‌شوند. زایمان زودرس در انسان به تولد نوزاد پیش از هفته ۳۷ام بارداری گفته می‌شود. علت زایمان زودرس در اغلب موارد ناشناخته است. چنین نوزادانی به اکسیژن مکمل نیاز دارند، اما این امر نیز می‌تواند به ریه‌های آنها آسیب برساند و باعث ایجاد بیماری به نام دیسپلازی برونکوپولمونری(BPD) شود. در این میان مغز این نوزادان نیز به دلیل اکسیژن کم در معرض خطر است.
محققان این مطالعه پتانسیل سلول‌های بنیادی مزانشیمی را برای کمک به محافظت و بازسازی چنین بافت‌هایی بررسی کردند و آزمایشی را روی موش‌ها انجام دادند که نتایج آزمایش نشان داد که وزیکول‌های خارج سلولی از چنین سلول‌هایی می‌توانند مزایای درمانی داشته باشند و این روش می‌تواند بسیار ارزشمند باشد، زیرا کنترل، ذخیره و ساخت وزیکول‌ها بسیار آسان‌تر هستند.
سلول‌های بنیادی مزانشیمی از پتانسیل درمانی قابل توجهی برخوردارند. با وجود این، پزشکان و محققان هنوز این پتانسیل را به درمان‌های بالینی اصلی تبدیل نکرده‌اند. بخشی از مسائل در این واقعیت نهفته است که چنین سلول‌هایی ساختارهای ظریف و زنده هستند و زنده نگه داشتن و حفظ آنها باید بسیار دقیق صورت گیرد. از دیگر مسائلی که در این باره کار دانشمندان را سخت‌تر کرده نیز این است که سلول‌ها به راحتی به دست نمی‌آیند یا ذخیره نمی‌شوند.
خوشبختانه این سلول‌ها، وزیکول‌های خارج سلولی با اندازه نانو را آزاد می‌کنند که نگهداری و ذخیره آنها آسان‌تر است و همچنین ممکن است پتانسیل درمانی داشته باشد. جالب اینجاست که آنها برخلاف سلول‌های بنیادی مزانشیمی می‌توانند از سد خونی مغزی عبور کنند و بنابراین ممکن است در درمان مشکلات مغزی نیز از پتانسیل بالایی برخوردار باشند.
سد خونی مغزی یا در اصطلاح پزشکی(BBB) محدوده جداکننده بین مایع برون‌سلولی مغز در سیستم اعصاب مرکزی و جریان خون گردشی در بدن است به طوری که اگر مواد رنگی به درون خون تزریق شود می‌توان مشاهده کرد که از این ماده درون مغز اثری دیده نمی‌شود.
در این مطالعه جدید، محققان بیمارستان اُتاوا پتانسیل درمانی خود را در موش مبتلا به دیسپلازی برونکوپولمونری(یک بیماری مزمن ریوی که نوزادان نارس را تحت تاثیر قرار می‌دهد)، آزمایش کردند.
اکسیژن مورد استفاده برای درمان نوزادان نارس می‌تواند به ریه‌های آنها آسیب برساند و به دیسپلازی برونکوپولمونری منجر شود. در همین حال، کمبود اکسیژن به مغز می‌تواند به مشکلات رشدی در نوزادان نیز منجر شود.
در این مطالعه جدید، محققان بررسی کردند که آیا وزیکول‌های خارج سلولی مشتق از سلول‌های بنیادی مزانشیمی می‌توانند هر دو مشکل را در موش‌های دارای دیسپلازی برونکوپولمونری کاهش دهند یا خیر. محققان به طرز شگفت انگیزی مشاهده کردند وزیکول‌های خارج سلولی در جلوگیری از آسیب ریه و مغز عملکرد مناسبی دارند.
"برنارد تباد"(Bernard Thébaud) از محققان این مطالعه گفت: درمانی که سلامت ریه و مغز را بهبود می‌بخشد، برای نوزادان نارس مبتلا به بیماری مزمن ریوی بسیار مفید است.
انتهای پیام
